Mijn verhaal:Halverwege 2009 merkte ik dat er wat dingen waren die me stoorden en naar mijn mening toch niet "normaal" waren. Ik kon mezelf mijn eigen fouten niet meer vergeven, om mezelf te straffen verwondde ik mezelf, automutilatie. Ook was ik steeds vaker alleen, ik merkte de onrust in mezelf op en probeerde rust te vinden door alleen te zijn. Ik had vaak geen zin in dingen die ik anders nog zo graag deed, ik was mijn levenslust kwijt en zag van vele dingen alleen nog maar de nadelen. Ik vond zelf dat het niet langer zo kon en heb mijn huisarts om raad gevraagd, die verwees me door naar het ggz, waar ik vrij snel de eerste afspraak had. Na 2 gesprekken en een vragenlijst kreeg ik na enkele dagen de uitslag, ik had 80% van de borderline kenmerken en last van automutilatie (jezelf straffen door middel van verwonding na een fout of teleurstelling ). Hierna hebben ze mij een persoonlijk contactpersoon toegewezen voor 1 op 1 behandeling. Van haar krijg ik veel tips en ik kan alles aan haar kwijt. Dit alles heeft mij erg geholpen bij alles waar ik mee zat en zit, want ik ben er nog lang niet. |
||
 Om maar weer even verder te gaan, maar weer een stukje van mij want het leven staat niet stil. Inmiddels zijn we maart 2010 en ik ben ik niet meer onder behandeling. Volgens mijn psychologe kan ik het op het moment weer prima zelf aan, een hele vooruitgang dus. Dit wil niet zeggen dat ik niet nog wel eens moeilijke dagen heb, het zit er en helemaal weg zal het nooit zijn. |
 |
|
